Vandaag is het onze laatste dag in Kaapstad. Het is zaterdag dus er is veel volk op de been. Overal zijn marktjes en we kopen onze eerste souvenirs.
Afdingen doe ik hier niet. In een land waar de armoede zo zichtbaar is en wij de rijkdom uitstralen krijg ik dat niet over mijn hart. Deze mensen kunnen elke Rand goed gebruiken... Hopelijk voor eten en niet voor drugs of drank.
Kaapstad centum zelf maakt geen indruk op ons en we zijn een beetje blij dat we hiervoor in onze strikte programma maar een halve dag uitgetrokken hebben.
We lopen wat rond maar komen overal terecht in mensenstromen die zich verzamelen voor een grote betoging tegen het geweld in Gaza.
Op dit balkon sprak Nelson Mandela de mensen toe op 11 februari 1990, de dag van zijn vrijlating.
Deze namiddag bezoeken we Robbeneiland waar Mandela 18 jaar gevangen zat. Om de apartheid te begrijpen en te laten doordringen wat dat betekende vinden we een bezoek zeker nodig. Ook voor onze jeugd is dit een serieuse les in verdraagzaamheid en openheid voor andere culturen.
Vanaf de pier aan het waterfront vertrekt onze boot.
Nabij Robbeneiland spotten we een paar zeehonden. Ze spelen in het water en zitten op de rotsen.
De enigen die hier vrij in en uit konden.
De rondleiding start met een busrit rond het eiland. In de bus zit een gemengd gezelschap van italianen, belgen, zuid-afrikanen, amerikanen en een gezin uit Bangladesh. Als de gids met krachtige en van humor doorspekte stem vertelt over de apartheid in zijn land, over wat de politieke gevangenen op Robbeneiland moesten doorstaan, is het muisstil op de bus.
'A man can not choose the color of his skin. At the end we are al humans.'
Deze man, zelf 3 jaar politiek gevangene op deze plek, loodst ons rond in de slaapzalen en cellen. Als hij vertelt over de martelingen, over het harde werk, over de leefomstandigheden van de gevangenen krijgt menig zwarte maar ook blanke aanwezige een krop in de keel.
Hoe 18 jaar overleven in deze omstandigeheden? Waarom? Omdat een groep mensen zich superieur voelde boven de zwarten. Schrijnend is het om dit te zien maar ook verhelderend. Het brengt de geschiedenis van een land tot leven. Mijn stoere zoon is zelfs even aangeslagen, terecht!
Het mooie weer slaat om in een dikke mist en onze boot brengt ons terug naar het vasteland.
De wijk Bo-Kaap waar vooral zwarte moslims wonen die in de jaren '80 uit protest tegen de apartheid hun huizen in vrolijke kleuren schilderden.
Kaapstad, we hebben mooei dingen gezien.
Maar het is lang genoeg. We zijn nu, gepakt en gezakt, helemaal klaar voor de rest van het grote dierenrijk!
Morgen vliegen we met een mini-vliegtuigje van Kaapstad naar Hoedspruit.
We hoorden van andere mensen hier in de B & B dat internet zeldzaam is in het noorden. We vrezen dus een beetje dat de blog niet meer zo actueel zal kunnen gehouden worden. Afwachten dus en vooral niet ongerust wezen als we niet meer dagelijks updaten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten